รอยกาล (ภาคต่อ หทัยภักดิ์ รักข้ามภพ )

     "ในบางครั้งรอยกาลยังคงจารจารึกร่องรอยแห่งความทรงจำราวกับเป็นเนื้อเดียวกันกับก้อนหัวใจที่ยังเต้นเป็นจังหวะตามหน้าที่ของมัน เพื่อย้ำเตือนให้รู้ว่า ฉันยังคงมีลมหายใจอยู่เพื่อรอคอยใครบางคน"

รอยกาลจารจำฝังรอยรัก
 

ลอยรอยปักหยั่งรากเสน่หา

 

เหลือเพียงรอยจารจำไร้คำลา

 

รอเวลาบรรจบพบรอยกาล

“นางเยื้อนเอ็งเร่งพาแม่นายเอ็งกลับเข้าห้องบัดเดี๋ยวนี้ แลเรื่องที่เกิดขึ้นห้ามมิให้ผู้ใดนำไปพูดอื้ออึงต่อ มิเช่นนั้นจักถูกลงหวาย”

บุรุษร่างสูงก้มลงเก็บหมวกและไม้เท้าขึ้นมาพลางออกคำสั่ง คำสั่งนั้นเปรียบดั่งคำสั่งอาญาสิทธิ์ แววตาที่เขาทอดจ้องมองมามันคือแววตาเพชฌฆาตชัดๆ ทำไมถึงดูเข้มขรึมมีพลังแบบนี้ ต่างจากพี่เวหาที่เธอเคยรู้จักอย่างสิ้นเชิง เขาช่างเป็นชายหนุ่มที่แข็งกระด้างไร้ซึ่งความอ่อนโยนต่อผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ  เฮ้อ!แววตาที่เขาจ้องมองมาราวกับเกลียดกันมาเป็นสิบชาติ สิ้นคำสั่งของเขาทุกคนต่างกุลีกอจอกลับไปทำงานของตนด้วยสีหน้ากริ่งเกรง 

“เยื้อนจ๊ะ ผู้ชายคนที่ดุๆคนเมื่อกี๊เขาเป็นใครกัน”

“บ่าวสงสารแม่นายนักเจ้าค่ะ แม้แต่ผัวของตนเอง คุณยังจำมิได้”

“ฮะ อะอะไรนะ ผะผัว ที่หมายถึงสามีนะเหรอพี่เยื้อน”ตอนนี้คนที่ตกใจจนแทบจะร้องไห้เห็นจะเป็นตัวเธอเองเสียมากกว่า

“นี่พี่หมายความว่า”

นางเยื้อนพยักหน้าอย่างมั่นใจเพื่อเน้นย้ำคำตอบ

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ คุณหลวงเมฆท่านเป็นสามีของคุณกลิ่นแก้ว แลคุณกลิ่นแก้วก็เป็นแม่เรือน เป็นเมียเอก ของคุณหลวงอย่างไรเจ้าคะ”คำตอบที่ได้รับเป็นดั่งสายฟ้าที่ฟาดลงตรงกลางใจ คนฟังถึงกับอ้าปากค้างนั่งนิ่งตลึงงัน นี่หมายความว่าตอนนี้เธอต้องมาตกอยู่ในสถานะเมียจำเป็นของผู้ชายที่ดูออกจะขยะแขยงมีท่าทีรังเกียจเธออย่างกระนั้นหรือ แล้วเธอไปทำอะไรให้ ไม่สิ ต้องเป็นกลิ่นแก้วต่างหากไม่ใช่เธอ

สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน หลังจากที่นักหัดเขียนคนนี้ห่างหายไปจากบล็อกนิยายเล็กๆบล็อกนี้ไปนานมาก วันนี้ขออนุญาตกลับมาอัฟนิยายเรื่องใหม่ (เพราะทนความคิดถึงรีดเดอร์ที่น่ารักไม่ได้) มีชื่อเรื่องว่า รอยกาล ค่ะ เป็นภาคต่อของเรื่องหทัยภักดิ์รักข้ามภพ หลังจากที่นอนตีลังกาคิด เพื่อให้เลือดลงสมองจะได้คิดออก (ล้อเล่นค่ะ ขำๆ)  นิยายเรื่องนี้ยังคงเป็นแนวนิยายแฟนตาซีย้อนยุคอิงประวัติศาสตร์ไทยสมัย ร.5อยู่ดี  (เพราะความหลงใหลนิยายพีเรียด) และนิยายเรื่องนี้ก็ได้แรงบันดาลใจจากการหวลคิดถึงเรื่องบางเรื่อง ในช่วงเวลาหนึ่ง อดีตที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่เคยทิ้งร่องรอยแห่งกาลเวลาให้เราได้จดจำเสมอ บวกกับความสงสัยที่ว่า ถ้าหากเราได้มีโอกาสได้กลับไปสัมผัสบางช่วงเวลาในอดีตกับคนที่เราผูกพันมันจะเกิดอะไรขึ้น  มาร่วมเอาใจช่วยแก้วกานต์ทายาทรุ่นที่4 ของหลวงพิชิตราชภักดี และแม่หญิงลูกจัน ไปด้วยกันนะคะ สุดท้ายนักหัดเขียนคนนี้ขอฝากติดตามผลงานและขอขอบคุณรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจบล๊อกนิยายเล็กๆของนักหัดเขียนคนนี้ เพราะทุกคนคือกำลังใจดวงเล็กๆที่จะทำให้นักหัดเขียนคนนี้สร้างสรรค์ผลงานต่อไป ขอบคุณค๊า

แนะนำตัวละคร

       

             แก้วกานต์                                                                                                   กลิ่นแก้ว                        

      

           เวหา                                                                           คุณหลวงเมฆ

    

                              แม่หญิงบุหลัน แห่งเรือน มะลิ

                                คุณหลวงโมก

    

                                               หมื่นเกื้อ แห่งเรือน มะลิ

                                เจ้านางน้อย

ขอบคุณเครดิตภาพสวยๆจากละครช่อง 3นะค่ะ

เปิดเรื่อง ม.ค. 58 เริ่มทยอยลง นิยาย วันที่ 14 ก.พ. 59 (วันแห่งความรัก)

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการและความคิดของผู้แต่งเท่านั้น ทั้งตัวละคร เนื้อเรื่อง สถานที่ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงบุคคลที่ถุกสร้างขึ้น

เพื่่่อเพิ่มอรรถรส เนื้อหาของนิยายให้มีความน่าสนใจขึ้นเท่านั้น ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะค่ะ 

และนิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537

ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งใน นวนิยายไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน

เนตรธารา